View source for Απεβίωσε στα 70 του ο πρωτοπόρος κιθαρίστας Allan Holdsworth

'''''Summary''': Allan shares insights into his life and music career. He discusses his preferences for living in England as a musician, his infrequent touring, and his experiences playing in various venues. Holdsworth emphasizes his long-lasting collaborations with fellow musicians, including Frank Zappa's positive influence. He humorously comments on supergroups and recounts the beginnings of his music journey. He touches on the unique approach to his teenage years and his approach to playing the guitar. Holdsworth also mentions his guitar collection, lack of secrets in his music, and his girlfriend's artistic pursuits. He highlights the influence of fellow musicians on his music's direction and shares his thoughts on music's role as both entertainment and art. Finally, he reflects on the challenges of young musicians making a living from rock music and selects "Snow Moon" as the song he'd play on a visit to the moon.'' ''[This summary was written by ChatGPT in 2023 based on the article text below.]''

''The article was originally published in Greek. A machine transation is given below.''
__FORCETOC__
==Original Greek version==

Source: https://www.ogdoo.gr/prosopa/afieromata/apeviose-sta-70-tou-o-protoporos-kitharistas-allan-holdsworth

Απεβίωσε στα 70 του ο πρωτοπόρος κιθαρίστας Allan Holdsworth

Μια συνέντευξη με τον Allan Holdsworth, που απεβίωσε εντελώς αναπάντεχα, από άγνωστη αιτία, σε ηλικία 70 ετών.

18/04/2017
Γιάννης Αλεξίου

Από τους πιο χαρισματικούς κιθαρίστες όλων των εποχών. Είχε εντελώς προσωπικό στυλ και δεν μπορείς να το εντάξεις σε κάποια μουσική κατηγορία. Κινήθηκε περισσότερο μεταξύ του progressive rock και της jazz fusion μουσικής. Ο Allan Holdsworth είχε την εκτίμηση του Frank Zappa και ήταν ο μόνος μουσικός που παραδεχόταν σαν μουσικό ο στρυφνός και παράλληλα ευφυής Αμερικανός και μάλιστα επιχείρησε να παίξει σαν αυτόν κιθάρα! Είχε πει χαρακτηριστικά για τον Allan: «Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες κιθαρίστες στον πλανήτη».

Γεννήθηκε στο Μπράντφορντ, του Γιορκσάιρ, στη Βόρεια Αγγλία στις 6 Αύγουστου του 1946 και ζούσε από τις αρχές των 80ς στο Σαν Χουάν Καπιστράνο, στην Καλιφόρνια. Σχημάτισε τους Tempest, πέρασε από μεγάλες μπάντες, όπως οι Soft Machine (lp «Bundles», 1975, ως μέλος της μπάντας και «Land of Cockayne», 1981 ως γκεστ), Gong, στην ακμή του progressive rock, συνεργάστηκε με τους Jean Luc Ponty («Enigmatic Ocean», 1977, «Individual Choice», 1983, «The Atacama Experience, 2007), Stanley Clarke («If This Bass Could Only Talk», 1988), Billy Cobham, Brecker Brothers, Krokus, Level 42 κ.α. και από τη δεκαετία του ’80 κυκλοφορεί προσωπικά άλμπουμ με προσωπικές κυρίως συνθέσεις.

Είχα την τύχη να τον συναντήσω το επόμενο πρωί από την πρώτη εκ των τριών βραδιών στο «Αθηνά Live» του Ωδείου «Γ.Β. Φακανάς» το 2006, στο roof garden του παραλιακού ξενοδοχείου «Coral» στο Π. Φάληρο. Δύσκολα τον έκανες τότε για 60άρη. Ο Allan Holdsworth ήταν το ίδιο απρόβλεπτος στην σκηνή, όπως και στη συζήτηση, όπου σχεδόν όλες τις φορές άκουγες από τα χείλη του το εντελώς αντίθετο απ’ ότι περιμένεις, μια πλήρης απομυθοποίηση του μύθου του. Σεμνός μουσικός. Αληθινός αντιστάρ...

Προτιμάτε την Καλιφόρνια από την Ευρώπη;
Δεν ξέρω για την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά η Αγγλία είναι μια ιδανική χώρα για μουσικούς. Οι περισσότεροι μουσικοί που γνωρίζω, ζουν και εργάζονται στην Αγγλία. Μουσικά είναι κατάλληλη χώρα, αλλά δεν μπορώ ν’ ανταπεξέλθω οικονομικά, είναι πανάκριβη.

Κάνετε συχνά περιοδείες;
Μόνο μια-δυο φορές το χρόνο.

Σε τι χώρους παίζετε;
Σε κλαμπ και θέατρα. Στην Σικελία έπαιξα σε αρχαίο θέατρο, μια καλή εμπειρία και θαυμάσια ηχητική. Ο ήχος που παίξαμε εδώ ήταν απαίσιος φίλε μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είχε τέτοια χάλια. Φαίνεται ότι θεωρούν δεδομένη την κατάσταση και κανείς δεν κάνει τίποτα να τη διορθώσει. Το κοινό ήταν θαυμάσιο...

Παίζετε καιρό με τους μουσικούς αυτούς που ήρθατε στην Ελλάδα;
Ειδικά με τον Alan Pasqua συνεργαζόμαστε εδώ και τριάντα χρόνια. Παίξαμε κι ένα κομμάτι μαζί στον τελευταίο δίσκο. Όλοι οι μουσικοί μου καταπληκτικοί.

Ο Frank Zappa μόνο για εσάς έλεγε καλά λόγια. Είχε γνωριστεί ποτέ;
Τον είχα συναντήσει κι ήταν φανταστικός. Πραγματικά μου λείπει σήμερα. Ήταν αληθινά εκπληκτικός τύπος και μουσικός. Ήταν μοναδικός όχι μόνο σαν κιθαρίστας, αλλά και σαν μουσικός γενικά. Επίσης είχε πάντα μαζί του απίστευτους μουσικούς. Αυτός με γνώρισε στον Τσατ.

Τι γνώμη έχετε για τα σούπερ γκρουπ;
Όταν σε κάποιους μουσικούς τελειώνουν τα λεφτά, μαζεύονται και κάνουν ένα σούπερ γκρουπ. Ξέρετε κανένα;

Όχι...
Α ωραία, δεν υπάρχει ούτε ένα τώρα...

Πώς ξεκίνησε η δική σας ιστορία με τη μουσική;
Μεγάλωσα απ’ τους δίσκους που έφερνε ο πατέρας μου σπίτι, οι οποίοι ήταν κυρίως τζαζ δίσκοι, και από εκεί πήρα τα πρώτα ακούσματα. Δεν ξεκίνησα κατ’ ευθείαν με τζαζ, άλλα από την pop και rock που ήταν δημοφιλή τότε. Μετά κατέληξα σε αυτά που παίζω τώρα.

Στην αρχή συναντήσατε τον John Hiseman από τους Colosseum. Πόσο καθοριστική ήταν για την εξέλιξή σας αυτή η συνεύρεση;
Τότε δούλευα στην Αγγλία που υπήρχαν κάποιες αίθουσες χορού, οι Decca, και υπήρχε μια τέτοια σε κάθε μεγάλη πόλη της Αγγλίας. Έπαιζα λοιπόν εκεί μ’ ένα συγκρότημα και το συνδικάτο των Άγγλων μουσικών οργάνωσε ένα μουσικό εργαστήρι με τους μεγάλους Βρετανούς τζαζ μουσικούς της εποχής. Κι έτσι είπα ας πάω να δω τι γίνεται. Κι όταν πήγα μου πρότειναν να συμμετάσχω σ’ ένα άλλο παρόμοιο εργαστήρι που θα γινόταν την επόμενη μέρα. Πήγα λοιπόν κι έπαιξα κι ένας από τους μουσικούς τύγχανε να γνωρίζει τον Hiseman. Όταν γύρισε στο Λονδίνο και μαζί με τον Ρέι Γουάλι, που ήταν ένας έξοχος άλτο σαξοφωνίστας, μου πρότειναν να μετακομίσω στο Λονδίνο και μου παραχώρησαν ένα δικό του δωμάτιο. Έτσι παράτησα τη δουλειά που είχα, βρήκα κάποιον να με πετάξει στο Λονδίνο όπου εγκαταστάθηκα κι άρχισα να παίζω μαζί τους. Ταυτόχρονα είχε μάθει για μένα ο Hiseman και με κάλεσε τηλεφωνικά στο σπίτι του. Εκεί παίξαμε για λίγο και μου πρότεινε να φτιάξουμε ένα συγκρότημα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα...

Πώς περνούσατε τα εφηβικά σας χρόνια;
Δεν έβγαινα πολύ στα κλαμπ, προτιμούσα να κάθομαι σπίτι. Αυτό άλλαξε σταδιακά και δεν πάω σχεδόν ποτέ στο σπίτι. Έβγαινα βέβαια τότε κάποιες φορές, αλλά όποτε το έκανα ο πατέρας μου με απειλούσε ότι θα σπάσει την κιθάρα κι έτσι έπαιρνα ένα μήνυμα για το τι θα επακολουθούσε και έτσι προτιμούσα να μένω σπίτι και να μελετάω. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να γίνω μουσικός κι ούτε μ’ άρεσε η κιθάρα. Προτιμούσα το σαξόφωνο κι ο πατέρας μου έπαιζε πιάνο και προσπαθούσε να μου μάθει, αλλά εγώ δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για το πιάνο. Μου άρεσε να τον ακούω να παίζει πιάνο, όπως κι άλλους πιανίστες που είναι καταπληκτικοί, αλλά απλώς εγώ δεν μπορούσα να παίζω. Δεν ήταν για μένα. Έπρεπε να φυσώ κάτι και προτιμούσα το πνευστό. Ήταν αφάνταστη δυσκολία με την κιθάρα, όπως και με το πιάνο, αλλά μετά από μερικά χρόνια εξάσκησης άρχισε να μου αρέσει περισσότερο. Ο πατέρας μου ήταν η έμπνευση. Ξεκίνησε κι έμαθε αυτοδίδακτος την κιθάρα, αλλά δεν ήξερε όλα τα μυστικά και ξεσήκωνε ότι έπαιζε στο πιάνο, πάνω στην κιθάρα. Τα ακόρντα που μου μάθαινε στη κιθάρα ήταν διαφορετικά, άλλες αρμονίες και πιστεύω ότι ήταν πολύ σημαντικό για μένα για τι μου έδωσε μια διαφορετικά οπτική πάνω στο όργανο. Εάν είχα ξεκινήσει μ’ ένα κανονικό δάσκαλο κιθάρας τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ίσως και όχι...

Πόσες κιθάρες έχετε στη συλλογή σας;
Δεν έχω συλλογή στην πραγματικότητα. Έχω μερικές της Carvin γιατί είμαι σχεδιαστής και μου έχουν δωρίσει μερικές. Επίσης έχω πολλούς φίλους κιθαρίστες, με τους οποίους ανταλλάσσω κιθάρες. Συνήθως έχω μόνο δύο κιθάρες στο σπίτι μου. Τις αλληλοδανειζόμαστε. Ποτέ μου δεν είχα συλλογή. Όταν μου αρέσει κάποια απλώς την παίρνω και αντικαθιστώ μια παλιά.

Έχετε μυστικά στη ζωή, όπως στο παίξιμο της κιθάρας σας;
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν μυστικά στο παίξιμο μου. Όσο για τη ζωή μου εάν υπάρχουν θα ήθελα να τα μάθω κι εγώ. Η ζωή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εφεύρεση του ανθρώπου, αλλά ανακάλυψη πραγμάτων που ήδη υπάρχουν. Η ζωή δεν είναι να δημιουργείς, αλλά ν’ ανακαλύπτεις.

Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική;
Αυτό ισχύει για όλα στη ζωή. Δεν τα φτιάχνεις εσύ, απλώς τ’ ανακαλύπτεις. Ίσως να’ ναι τρελή αντίληψη, αλλά αυτό νομίζω. Για παράδειγμα η κοπέλα μου είναι πολύ ταλαντούχα καλλιτέχνης και βλέπει πράγματα που εγώ δεν μπορώ να δω. Εγώ απλώς μπορώ να εάν κάτι μου αρέσει ή δεν μ’ αρέσει κι είναι εκπληκτικό να μου εξηγεί πώς ανακαλύπτει μερικά στοιχεία που σε μένα είναι αθέατα. Για μένα είναι επίσης εντυπωσιακό πως την μουσική μπορούν να την απολαύσουν, να την αισθανθούν οι άνθρωποι γιατί δεν ξέρω τι συμβαίνει όταν παίζω ένα κομμάτι. Ο μουσικός μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει σ’ ένα μουσικό κομμάτι, αλλά ο μέσος ακροατής δεν χρειάζεται να ξέρει τις τεχνικές λεπτομέρειες για να τις απολαύσει.

Τι κάνει ακριβώς η φίλη σας;
Σχεδιάζει με χρωματιστά μολύβια. Είναι λίγο ασυνήθιστο...

Ασυνήθιστος μουσικός, ασυνήθιστη ζωγράφος...
(Γέλια...)

Υπάρχει διαφορά όταν παίζετε με ροκ και τζαζ μουσικούς;
Εξαρτάται από τη μουσική που διαλέγω και τους μουσικούς που θα παίξουν μαζί μου. Όταν παίζεις ένα κομμάτι με μουσικούς τζαζίστες, τότε η μουσική πάει προς τη τζαζ. Αν παίζεις το ίδιο κομμάτι με ροκ μουσικούς, τότε θα γίνει πιο ροκ το κομμάτι. Έτσι λοιπόν σχεδόν πάντα η προσωπικότητα των μουσικών επιλέγει την κατεύθυνση που θα πάρει η μουσική σου, αντί για σένα. Στο άλμπουμ που δουλεύω τώρα για παράδειγμα, έχω κάνει το ίδιο κομμάτι με δύο ομάδες διαφορετικών μουσικών και ακούγεται σαν δύο διαφορετικά κομμάτια, αν και είναι το ίδιο. Πολλοί θα παραξενεύονταν που θα το ακούσουν αυτό, αλλά δεν μιλώ για το ίδιο κομμάτι σε δύο διαφορετικές ηχογραφήσεις, αλλά για το ίδιο κομμάτι σε δύο εντελώς διαφορετικές εκτελέσεις τις οποίες αποφάσισα να περιλάβω και τις δύο στο ίδιο δίσκο που δουλεύω. Δεν έχω τίτλο για την ώρα...

Δουλεύετε σε στούντιο στο σπίτι; Και ποια είναι η εμπειρία σας;
Είχα home stoudio όταν ήμουν με την πρώην γυναίκα μου, με την οποία χώρισα πριν πέντε χρόνια. Τώρα έχω κάποιον εξοπλισμό, αλλά μπορώ να ηχογραφώ μόνο την κιθάρα γιατί τα μηχανήματα τα ‘χω στο σαλόνι και δεν υπάρχουν ντραμς και κήμπορντς.

Με ποιο τρόπο προτιμάτε σήμερα να γράψετε αρχικά ένα κομμάτι;
Δεν παίζω πλήκτρα, πιάνο και τέτοια, οπότε τις πιο πολλές φορές ξεκινώ να γράφω στην κιθάρα. κάποιες άλλες φορές στο syntax, αλλά το παίζω μέσα από το κομπιούτερ γιατί είναι πιο εύκολο να το ακούω. Βασικά δουλεύω μ’ αυτούς τους δύο τρόπους κι αν δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση, μπορώ να το κάνω και με τους δύο τρόπους.

Μουσική και εικόνα. Τι πιστεύετε για τη σχέση τους;
Αυτά είναι τελείως διαφορετικά πράγματα, το σόου από την συναυλία. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την ψυχαγωγία από την τέχνη. Πρόσφατα είχα μια έντονη διαφωνία για το θέμα αυτό, όταν με ρώτησαν αν βλέπω την μουσική απλώς και μόνο σαν ψυχαγωγία κι είπα όχι. Όταν βλέπεις ένα μεγάλο σόου με χορευτικά και σκηνική παρουσία είναι διασκέδαση. Αλλά όταν πάω να δω μια συναυλία με τον Μίκαελ Μπρέκερ δεν μπορώ να το αποκαλέσω διασκέδαση, δεν ξέρω ποια ακριβώς λέξη να χρησιμοποιήσω. Πηγαίνω εκεί ν’ απολαύσω μια προσωπική έκφραση ενός καλλιτέχνη, αλλά δεν μπορώ να το αποκαλέσω ψυχαγωγία.

Ένας νέος μουσικός μπορεί να ζήσει από τη ροκ μουσική;
Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να ζήσει από την μουσική. Πιο δύσκολο απ’ ότι ήταν πριν είκοσι χρόνια. Το σκεφτόμουν κι εγώ τις προάλλες που πήγαμε στην Ιαπωνία και μάλλον βγάζαμε περισσότερα χρήματα πριν δέκα χρόνια. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για μουσικές σχολές στην Αγγλία, απ’ τις οποίες αποφοιτούν πολλοί νέοι μουσικοί που καταλήγουν... γκαρσόνια. Να λείπουν τα σχόλια...

Ποιο τραγούδι σας θα διαλέγατε να παίξετε σε μια επίσκεψη στο φεγγάρι;
Το Snowmoon από το άλμπουμ Flat Type. Είναι η ιστορία ενός τύπου που προσγειώθηκε στο φεγγάρι μ’ ένα σκάφος φτιαγμένο από πάγο!

Φωτο: Γ. Κανελλόπουλος

==English machine translation==

"Allan Holdsworth, the pioneering guitarist, passed away at the age of 70

An interview with Allan Holdsworth, who passed away unexpectedly at the age of 70 for unknown reasons.

04/18/2017 by Giannis Alexiou

One of the most charismatic guitarists of all time. He had a completely unique style that couldn't be categorized into any specific music genre. He moved mainly between progressive rock and jazz fusion music. Allan Holdsworth earned the respect of Frank Zappa and was the only musician recognized by the stern yet intelligent American and even attempted to play guitar like him! He famously said about Allan: 'One of the most interesting guitarists on the planet.'

Born in Bradford, Yorkshire, in Northern England, on August 6, 1946, he lived in San Juan Capistrano, California, from the early 80s. He formed the band Tempest, passed through major bands like Soft Machine (on the album 'Bundles,' 1975, as a band member, and 'Land of Cockayne,' 1981 as a guest), Gong, during the heyday of progressive rock, collaborated with Jean Luc Ponty ('Enigmatic Ocean,' 1977, 'Individual Choice,' 1983, 'The Atacama Experience,' 2007), Stanley Clarke ('If This Bass Could Only Talk,' 1988), Billy Cobham, Brecker Brothers, Krokus, Level 42, and others. Since the 1980s, he released personal albums with mainly his compositions.

I had the chance to meet him the morning after the first of three nights at the "Athena Live" at the "G.V. Fakanas" Conservatory in 2006, on the rooftop of the "Coral" beachfront hotel in P. Faliro. It was hard to believe he was in his 60s at the time. Allan Holdsworth was as unpredictable on stage as in conversation, where almost every time you heard from his lips something completely opposite of what you expected, a complete demystification of the myth. A humble musician. A true anti-star...

Q: Do you prefer California over Europe? 

AH: I don't know about the rest of Europe, but England is an ideal country for musicians. Most musicians I know live and work in England. Musically, it's a suitable country, but I can't afford it; it's very expensive.

Q: Do you tour often? 

AH: Only once or twice a year.

Q: What venues do you play in? 

AH: Clubs and theaters. In Sicily, I played in an ancient theater, a good experience and fantastic acoustics. The sound we had here was terrible, my friend. I can't believe it was so bad. It seems they take the situation for granted, and no one does anything to fix it. The audience was wonderful..."

Q: Do you play with the musicians you came to Greece with for a long time? 

AH: Especially with Alan Pasqua, we have been collaborating for thirty years. We played a piece together on the last album. All my musicians are amazing.

Q: Frank Zappa had only good things to say about you. Did you ever meet him? 

AH: I did meet him, and he was fantastic. I really miss him today. He was genuinely an amazing guy and musician. He was unique, not only as a guitarist but as a musician in general. He always had incredible musicians with him. He got to know me through Chad.

Q: What's your opinion on supergroups? 

AH: When some musicians run out of money, they get together and form a supergroup. 

Q: How did your own music journey start? 

AH: I grew up with the records my father brought home, which were mainly jazz records, and that's where I got my initial exposure. I didn't start directly with jazz but rather with the pop and rock that were popular at the time. After that, I ended up with what I play now.

Q: At the beginning, you met John Hiseman from Colosseum. How decisive was this meeting for your development? 

AH: I was working in England at the time, and there were dance halls like the Decca in every major city in England. So, I was playing with a band there, and the British musicians' union organized a workshop with the great British jazz musicians of the time. So, I said, let me go and see what's happening. And when I went, they suggested I participate in another similar workshop that would take place the next day. So, I went and played, and one of the musicians happened to know Hiseman. When he returned to London with Ray Warleigh, who was an excellent alto saxophonist, they suggested I move to London and provided me with one of Hiseman's rooms. So, I left my job, found someone to take me to London, where I settled and started playing with them. At the same time, Hiseman had heard about me and called me at his house. There we played for a while, and he suggested we form a band. So, that's how it all started..."

Q: How did you spend your teenage years? 

AH: I didn't go out to clubs much; I preferred to stay at home. That gradually changed, and I hardly ever stay at home now. I did go out occasionally back then, but whenever I did, my father threatened to smash my guitar, so I got the message about what would follow, and I preferred to stay home and practice. In reality, I didn't want to become a musician, and I didn't even like the guitar. I preferred the saxophone, and my father played the piano and tried to teach me, but I had no interest in the piano. I liked listening to him play the piano, as well as other pianists who are fantastic, but I just couldn't play it. It wasn't for me. I had to blow into something, and I preferred a wind instrument. It was incredibly difficult with the guitar, just like with the piano, but after a few years of practice, I started to like it more. My father was my inspiration. He started and taught himself how to play the guitar, but he didn't know all the secrets and would play the piano on top of the guitar. The chords he taught me on the guitar were different, different harmonies, and I think that was very important for me because it gave me a different perspective on the instrument. If I had started with a regular guitar teacher, things would have been different. Maybe not...

Q: How many guitars do you have in your collection? 

AH: I don't actually have a collection. I have a few Carvin guitars because I'm a designer, and they have given me some. I also have many guitarist friends with whom I exchange guitars. Usually, I only have two guitars at home. We lend them to each other. I have never had a collection. When I like one, I just take it and replace an old one.

Q: Do you have any secrets in your life, like in your guitar playing? 

AH: I don't think there are any secrets in my playing. As for my life, if there are secrets, I'd like to know them too. Life is very interesting, and in reality, there is no invention of man but rather the discovery of things that already exist. Life is not about creating but discovering.

Q: Does the same apply to music? 

AH: This applies to everything in life. You don't create them; you just discover them. Perhaps it's a crazy perception, but that's what I believe. For example, my girlfriend is a very talented artist, and she sees things that I can't see. I can simply tell if something appeals to me or not, and it's amazing how people can enjoy and feel music because I don't know what happens when I play a piece. A musician can understand exactly what happens in a musical piece, but the average listener doesn't need to know the technical details to enjoy it.

Q: What does your girlfriend do exactly? 

AH: She designs with colored pencils. It's a bit unusual...

Q: An unusual musician, an unusual painter... (Laughter...)" Is there a difference when you play with rock and jazz musicians? 

AH: It depends on the music I choose and the musicians I'm playing with. When you play a piece with jazz musicians, the music leans towards jazz. If you play the same piece with rock musicians, it will take on a more rock direction. So, most of the time, it's the personalities of the musicians that determine the direction your music will take, rather than yourself. In the album I'm working on now, for example, I've recorded the same piece with two different groups of musicians, and it sounds like two different songs, even though it's the same piece. Many people would find this strange when they hear it, but I'm not talking about the same piece recorded in two different sessions; I'm talking about the same piece recorded in two entirely different performances, both of which I decided to include in the same album I'm working on. I don't have a title for it yet...

Q: Do you work in a home studio? What is your experience like? 

AH: I had a home studio when I was with my ex-wife, from whom I separated five years ago. Now I have some equipment, but I can only record the guitar because the machines are in the living room, and there are no drums and keyboards.

Q: What's your preferred way to initially compose a piece today? 

AH: I don't play keyboards, piano, and the like, so most of the time, I start by writing on the guitar. Other times, I use the SynthAxe, but I play it through the computer because it's easier to hear. Basically, I work in both of these ways, and I don't have a strong preference; I can do it either way.

Q: Music and visuals. What do you think about their relationship? 

AH: These are completely different things, the show from the concert. There is a very fine line that separates entertainment from art. I recently had a heated argument about this when someone asked me if I see music simply as entertainment, and I said no. When you watch a big show with dancing and stage presence, it's entertainment. But when I go to see a concert with Michael Brecker, I can't call it entertainment; I don't know exactly what word to use. I go there to enjoy a personal expression of an artist, but I can't call it entertainment.

Q: Can a young musician make a living from rock music? 

AH: It's difficult for anyone to make a living from music. It's even more challenging than it was twenty years ago. I was thinking about this recently when we went to Japan, and we probably made more money ten years ago. I've heard many stories about music schools in the UK, from which many young musicians graduate and end up... as waiters. Let's not go into the comments...

Q: Which of your songs would you choose to play on a visit to the moon? 

AH: 'Snow moon' from the album 'Flat Tire.' It's the story of a guy who landed on the moon in a ship made of ice!

Photo: G. Kanellopoulos